Een zomers sprookje: dat was het BRIDGE BEAT FESTIVAL 2024

Innsbruck heeft een nieuw zomerfestival, en dat is een goede zaak! Het eerste BRUGKLOPFESTIVAL verblijdde bezoekers van 18 tot 20 juli 2024 met een bonte mix van muziek op het nieuwe podium midden in de stad, met gratis toegang en in een perfecte omgeving. Het verklaarde doel om bruggen te slaan tussen mensen, culturen en steden werd duidelijk bereikt.

Voor mijn blogartikel waarin het nieuwe festival werd aangekondigd, kon ik Sarah Brandacher en Eva Schumacher van het organisatieteam van de Innsbruck Marketing organisatieteam en laat ik het zo zeggen: mijn nieuwsgierigheid was gewekt en behoorlijk groot.

Een groot deel van het gevarieerd programma programma, en ik kan de start van dit nieuwe festivalformat alleen maar omschrijven als"geslaagd". Na drie avonden staan en dansen in de Maria-Theresien-Straße bleef ik achter met prachtige indrukken, nieuwe muzikale ontdekkingen en een beetje gelukzaligheid. (En dan zijn er nog de zeer vermoeide benen)

TOI. opende het BRIDGE BEAT FESTIVAL al vroeg op donderdagavond in warm zomerweer met rock, funky, soulvolle, popklanken en teksten in het Pitztaler dialect (een uitdaging!). De opzwepende muziek zorgde meteen voor een geweldige sfeer, maar de Maria-Theresien-Straße moest nog goed vollopen.

We gingen verder met CubaBoarisch 2.0 en de spannende mix van Cubaanse en Beierse klanken. De aankondiging van de band dat de gevierde joie de vivre van het Caribische gebied erg lijkt op die van het Alpengebied en tot uitdrukking komt in de respectieve muziek was voor mij eye-opening - en overtuigend gepresenteerd. De muziek kroop echt onder je huid en de Beierse teksten op Cubaanse muziek (of vice versa) waren een echte traktatie!

Terwijl ik om me heen keek, stroomden er steeds meer mensen naar het podium, werd er veel gedanst en was het decor bijna kitscherig: het uitzicht tussen de kleurrijke huizen op straat naar het podium en direct naar de Nordkette in de zon, de schemering en de nacht was magisch. De bruggen tussen culturen en generaties waren duidelijk en tastbaar. Ik ontmoette enkele bekenden en kon mensen van alle leeftijden observeren, waaronder veel kinderen die voor één keer laat mochten opblijven tijdens de vakantie.

Het laatste optreden op het hoofdpodium die avond werd verzorgd door de Zuid-Tiroolse singer-songwriter Max von Milland en zijn band. Bij het eerste nummer"Hoi" met de tekst "I sog hoi" was het al duidelijk: Zuid-Tiroolser dan dit wordt het niet. Meteen na dit nummer vroeg Max von Milland aan het publiek:"Innsbruck, verstaan jullie me?" - Het gejuich was niet alleen vrij duidelijk (ja!), maar maakte ook duidelijk dat zich hier enkele duizenden mensen hadden verzameld.

Maar de feestdag was nog niet voorbij: In de mariatheresia kon je dansen met DJ Piment en de professionele danscrew van de Street Motion Studio om de hele nacht door te feesten. Hoewel ik de after-show zelf heb overgeslagen, heb ik uit betrouwbare bron vernomen dat de dansvloer al snel goed gevuld was. Een geweldige afsluiting van de eerste dag van het BRIDGE BEAT FESTIVAL.

Het kwam zoals het moest: na een warme vrijdag onweerde het vanaf ongeveer 16.30 uur met op sommige plaatsen zware regenbuien. Ik moest echt even slikken. De festivaldirectie kondigde aan dat de start zou worden verschoven naar 19.15 uur vanwege het weer.

Voor de tweede dag van het BRIDGE BEAT FESTIVAL verruilde ik mijn zomerjurk voor goede schoenen en een mackintosh. Toen ik bij de Maria-Theresien-Straße aankwam, werd er water van het podium geduwd. Ik denk dat iedereen zich afvroeg of er die avond wel concerten konden plaatsvinden ..

Ze kunnen het! (Haal diep adem.) De vrijdag stond in het teken van lokale artiesten die internationaal succesvol zijn. TANYC begon laat, maar met een sterke stem en aanstekelijke popsound. De meeste bezoekers stonden met paraplu's voor het podium, maar er werd ook gedanst.

Als het gezegde"Er bestaat niet zoiets als slecht weer, alleen slechte uitrusting" ergens extreem geïnternaliseerd is, dan is het wel hier in de Alpen. Dit werd heel duidelijk toen ik veel mensen hun rugzakken in beschermhoezen zag verpakken, volledig onaangetast door de regen, en de outfit werd gedomineerd door een korte broek en een regenjack met capuchon.

Het miezerde alleen tussendoor, maar helaas regende het tijdens het tweede concert van Susan Wolf opnieuw. Ze kwam het podium op in regenlaarzen, maar was na twee minuten nog steeds kletsnat. Voor mij is ze mijn nieuwe muzikale ontdekking van dit festival. Ik was geboeid door de geweldige stem en de ontroerende muziek van deze sympathieke, authentieke vrouw met Tiroolse roots en haar ensemble Danish Vikings uit Denemarken.

De hemelsluizen sloten voor de beroemdste naam van de avond en het was droog voor het concert van Manu Delago. In een mum van tijd stroomde de Maria-Theresien-Straße vol met mensen die waarschijnlijk net zo nieuwsgierig waren als ik. Ik had de bijzondere artiest Manu Delago nog nooit live gezien. Hij kwam met in totaal 16 geweldige muzikanten naar het festivalpodium en bood in anderhalf uur een ongelooflijk gevarieerd best-of-programma.

Manu Delago speelde meestal zelf op zijn handpans of drums. Soms puur instrumentaal, soms met heel duidelijke zang, de muziek bouwde een grote spanning op die bijna voelbaar was. Zelfs de locatie werd in het programma opgenomen, want blaasinstrumenten speelden vanuit de ramen van de eerste en tweede verdieping van de huizen links en rechts van de straat. Een geweldige afsluiting van de tweede dag van het BRIDGE BEAT FESTIVAL!

Ik begon de derde dag van het festival, dat in het teken stond van de tweelingsteden van Innsbruck, om 11 uur 's ochtends bij de BRIDGE BEAT BRUNCH in de binnentuin. Het had 's ochtends weer geregend, maar het weer werd steeds beter. Kleurrijke ligstoelen stonden opgesteld en waren snel bezet. Ik pakte een koffie bij de cateringstands, die een breed scala aan broodjes, croissants en drankjes aanboden. Niet alleen werden de nieuwkomers Jack & Ace voorgesteld in korte, gemodereerde interviews, maar ook twee van de bands die die avond in de Maria-Theresien-Straße zouden spelen.

De zeer ontspannen sfeer in de groene binnentuin, de nabijheid van de artiesten en de nummers die ze ten gehore brachten hadden iets speciaals. Het unplugged geluid in ieder geval. Het zette de sfeer perfect voor de concertavond en ik ben blij dat deze brunch zo goed werd ontvangen door jong en oud.

De dag was zonnig en warm, maar niet zo heet als donderdag. Toen ik 's avonds in de Maria-Theresien-Straße aankwam, was er al veel te doen en de sfeer was vrolijk en ontspannen Tram des Balkans vrolijk en uitgelaten. Ik probeerde de heerlijke BRIDGE BEAT GELATO bij Tomaselli en proefde een mix van noten, koekjes en karamel. De band uit Grenoble had intussen de harten van het publiek veroverd, maar op het laatst met een veelgeprezen jodelend intermezzo brachten ze iedereen in vervoering.

Een delegatie van de zustersteden van Innsbruck woonde het festival ook bij. Vertegenwoordigers van de steden Grenoble, Krakau, Freiburg en Aalborg betraden het podium met locoburgemeester Georg Willi. Ze waren allemaal verrukt over het festivalgevoel in de stad. Georg Willi vergeleek stedenbanden met vriendschap: "Met vrienden kun je samen feestvieren, ideeën uitwisselen, over problemen praten en oplossingen vinden." Dit is nog zo'n mooie boodschap van het BRIDGE BEAT FESTIVAL.

Op het muzikale programma stond onder andere de Straatband van Krakau die een levendige mix van folk, country, rock en blues bracht. Het werd me weer eens duidelijk dat muziek een taal is die door iedereen begrepen kan worden. Want of de liedjes nu in het Pools of in het Engels werden gezongen, ze waren opzwepend en je kon niet anders dan meeklappen. Het was de eerste keer voor de band in Innsbruck, maar hopelijk niet de laatste:"We hopen elkaar weer te zien!" - Dat hopen wij ook!

De laatste show van het BRIDGE BEAT FESTIVAL op het podium in de Maria-Theresien-Straße werd verzorgd door D/troit uit de zusterstad Aalborg. Gekleed in overhemden en pakken zagen de Denen er zeer respectabel uit. Deze indruk duurde ongeveer 20 seconden, want de heupzwaaien en dansbewegingen van zanger Toke Bo Nisted waren allesbehalve serieus. Zijn overhemd was snel losgeknoopt en doorweekt van het zweet. De frontman, een hellingzeug zoals je zou verwachten, rockte samen met zijn band het podium op en verwarmde Innsbruck nog maar eens. Klassieke soul, funk, R'n'B en de rock'n'roll van de jaren 60 resulteerden in een coole, moderne garagesoul en, met een kleurrijke lichtshow, een indrukwekkende concertfinale.

Tot slot eindigde het festival met een aftershow in de p.m.k. en muziek uit de zusterstad Tbilisi. Ook dit deel van het programma heb ik overgeslagen, maar ik weet zeker dat de muziek van Ninasupsa en Zesknel toch nog goed werd gevierd.

De Alpensteden Grenoble en Innsbruck hebben al 60 jaar een stedenband. Ter gelegenheid hiervan werd een kunstevenement georganiseerd als onderdeel van het BRIDGE BEAT FESTIVAL. In de Andechsstraße, de Neue Heimat Tirol twee grote muren voor een straatkunstwedstrijd. Op een woongebouw werden twee grote muurschilderingen gemaakt.

Melanie Gandyra uit Innsbruck creëerde een schilderij met Tiroolse plantensoorten die met uitsterven worden bedreigd, waarmee ze een zeer actueel onderwerp aansnijdt. De compositie van de tweede muurschildering is gemaakt door de Franse kunstenaar NiKoDeM op basis van abstracte vormen. Het resultaat is een spannend samenspel van harmonie en contrasten.

De nieuwe kunstwerken zijn een kleurrijk symbool van artistieke bruggen tussen verschillende culturen en steden. En niet in de laatste plaats zijn ze een blijvende herinnering aan het eerste BRIDGE BEAT FESTIVAL. Een prachtig evenement!

De BRUGKLASFESTIVAL bracht me in vervoering en trok in totaal zo'n 8.000 mensen. Het kleurrijke crossover-concept bood ongelooflijk veel facetten en ik denk dat er echt voor elk wat wils was. De indrukken van mijn familie, vrienden en collega's op het werk waren altijd positief.

Ik kon het ervaren als een zomers sprookje, maar voor zo'n"happy end" zijn veel spelers nodig: dank aan de organisatoren van het festival, dank aan de muzikanten, dank aan al het personeel in de catering, techniek, informatie etc. en - last but not least - dank aan een geweldig publiek in een unieke stad. Bedankt, Innsbruck, het was geweldig. Daar gaat je hart echt sneller van kloppen.

Mijn conclusie (sorry voor het taalgebruik):
I k kijk uit naar het BRIDGE BEAT FESTIVAL van volgend jaar.

Afbeelding omslag: © Randall Films, Ashley Wiggins