Stevig in het zadel: Crankworx Innsbruck 2024

Weinig mensen zijn al zo lang enthousiast over de Crankworx World Tour als Helene Fruwirth: ze doet al 16 jaar mee. In de aanloop naar de editie van dit jaar in het Bikepark Innsbruck legt ze uit hoe fascinerend het mountainbikefestival is.

Fietsen zover het oog reikt. Bij mooi weer is de halve bevolking van Innsbruck te vinden op gammele fietsen, snelle racefietsen of snorrende e-bikes. Van 12 tot 16 juni kun je er echter zeker van zijn dat de meest off-road fietssoorten het voor korte tijd overnemen: De Crankworx World Tour geeft voorrang aan mountainbikes in de stad. Terwijl ik door de stad kakel, op mijn hoede voor elke hobbel in de weg, trekt het festival mensen aan die zich net zo op hun gemak voelen op twee wielen als op hun voeten. Mensen zoals Helene Fruhwirth, die al 16 jaar meedoet aan Crankworx en een klein inkijkje geeft in wat het betekent om een groot deel van je leven aan fietsen te hebben gewijd.

Helene, wanneer nam je voor het eerst deel aan Crankworx en hoe ben je bij de wedstrijd betrokken geraakt?
Helene Fruwirth: "Mijn eerste Crankworx-evenement was in Whistler in 2008. Het was toen al een droom van me om naar Whistler te reizen en ik ben gek op MTB-wedstrijden. Dus pakte ik mijn spullen en vloog eerst naar de World Cup in Mount Saint Anne, toen naar Bromont en toen naar Crankworx."

Op dat moment had ze al tien jaar meegedaan aan kleine en grote mountainbikewedstrijden, dus ze was allesbehalve onervaren. De uitgebreide voorbereiding betaalde zich uit: De Oostenrijkse werd derde in de Giant Dual Slalom, vijfde in de Gabonzo Downhill en elfde in de Canadian Open. De medaille van toen hangt nog steeds aan haar muur.

Succes hebben is één ding, maar niet op je lauweren rusten en doorgaan is iets anders. Gezien het feit dat steeds meer wedstrijden en sporten om de aandacht van sportliefhebbers strijden, is het opvallend hoe lang Helene er al bij betrokken is. Context: Crankworx bestaat al sinds 2004, dus ze is er in de beginjaren bijgekomen.

Zoals je zelf zegt, je bent er al een eeuwigheid. Wat is het aan Crankworx dat je zo heeft overtuigd dat je blijft terugkomen?
"Ja, precies, 16 jaar. Wow, ik moest het gewoon zelf tellen. Dat is een lange tijd - en ik rijd nog steeds en kijk er elk jaar naar uit als ik een uitnodiging krijg. Er zijn verschillende dingen. Aan de ene kant het weerzien met mijn oude vrienden, zoals Caroline Buchanan. Dan de verschillende routes. De stad Whistler natuurlijk, die zelfs zonder Crankworx geweldig is. Dan de sfeer tijdens de races. Natuurlijk is het een wedstrijd, maar het is voor mij altijd een 'leuke' wedstrijd geweest in vergelijking met de UCI World Cup-races. Geen kwalificatie waar het een kwestie van leven of dood is - op de laatste dag mag je starten en je best doen."

Als Helene terugdenkt aan haar tijd bij Crankworx tot nu toe, is het eerste wat ze noemt haar ervaringen met Buchanan, een geboren Australiër, en de Kiwi's, de rijders uit Nieuw-Zeeland. De evenementenserie wordt dan wel gekenmerkt door competitie, maar het geheel wordt bijeengehouden door een zeker gemeenschapsgevoel. Helene's mentale galerij bevat natuurlijk haar successen en medailles, de gezamenlijke activiteiten tijdens het festival en toeschouwers van een ander soort, zoals een verdwaalde beer op het downhill parcours in Whistler.

De atlete heeft een speciale band met de afdaling. Elke discipline heeft zijn voordelen; ze vierde haar grootste succes tijdens Crankworx met brons in de dubbele slalom, maar ze is vooral dol op het parcours in Innsbruck. Dit maakt geen deel uit van de potpourri van wedstrijden dit jaar, maar verandering is ook onvermijdelijk in de wereld van het fietsen.

Het is alweer een tijdje geleden dat je voor het eerst meedeed. Hoe zijn de mountainbikescene en het evenement veranderd?
"Het is veel groter geworden en het aantal deelnemers is toegenomen. Het niveau van de rijders ook."

Dit jaar doet Helene mee aan de categorieën pump track en dual slalom, maar de nieuwe slopestyle competitie voor vrouwen zal ze alleen vanaf de tribune bekijken. De Crankworx-veteraan is blij dat de vrouwen nu ook aan deze discipline kunnen deelnemen. Dit past alleen maar in de sportieve vooruitgang van de vrouwelijke topatleten. Ze heeft een advies voor de vrouwen in de scene dat op veel gebieden in het leven kan worden toegepast:

"Over het algemeen geldt: wacht niet tot iemand het voor je doet, maar doe het - dat geldt ook voor mannen. Schrijf je bijvoorbeeld in, plan je tocht, wees in staat om je fiets te repareren, vraag andere fietsers en bundel je krachten. Wees dapper, en niet alleen op de fiets."

Deelnemers hebben zeker moed nodig, want mountainbiken op hoog niveau is absoluut geen triviale onderneming.

Hoe ga je om met het risico dat elke rit met zich meebrengt?
"Dat is een moeilijke vraag omdat mijn bereidheid om risico's te nemen sterk varieert. De balans hangt af van een aantal factoren, bijvoorbeeld: Wat zijn mijn kansen om de wedstrijd te winnen? In welke fase van mijn cyclus zit ik op dit moment? Ben ik net geblesseerd geweest en heb ik het allemaal nog niet verwerkt? Hoe groot is de kans dat mijn manoeuvre op dit moment fout gaat - omdat ik er gewoon niet goed in ben? Wat voor soort baan is het? Is de baan geschikt voor mij?"

Dus wat een wilde rit lijkt, is eigenlijk goed berekend. Volgens Helene wordt één factor echter sterker naarmate je ouder wordt: angst. Dit kan behoorlijk storend zijn als je eigenlijk alles wilt geven. Bovendien is ze geen fulltime racer meer, maar heeft ze andere pijlers met haar fiets opgebouwd, die ze niet in gevaar wil brengen met een blessure.

Niet alleen het lichaam, maar ook de racebureaucratie is niet altijd genadig voor ouder worden. In sommige competities is er geen masterlicentie voor vrouwen, waardoor 30-plussers worden gescheiden van de meer fysiek bekwame 20-jarigen. De keten van gevolgen is lang, zoals Helene uitlegt:

"Ik zou eigenlijk Europees kampioen worden in 2023 - maar ik kon niet starten in de dames masters klasse vanwege de UCI-punten die ik scoorde in een Europacupwedstrijd. Het resultaat is dat het niveau en het aantal vrouwelijke renners daardoor daalt."

Helene hoopt daarom dat alle vrouwen boven de 35 - ongeacht of ze een master- of elite-licentie hebben - in hun leeftijdscategorie mee mogen doen aan een Wereldkampioenschap of Europese Kampioenschappen, UCI-punten of niet. In ieder geval zal ze de sport trouw blijven - en ook dit jaar weer het beste van zichzelf geven tijdens Crankworx.

Voor de achtste keer is de Crankworx Wereldtournee dit jaar naar de regio Innsbruck. Dit jaar is de mountainbike-elite in Innsbruck van 12. tot 16 juni in het Bikepark Innsbruck, met voor het eerst een slopestylewedstrijd voor vrouwen op het programma. Naast de wedstrijden is er ook weer een gevarieerd voorprogramma met nevenevenementen, een bike expo en meer.

Afbeelding koptekst: @alexchapics